decoration: none">كد ماوس


  • انجمن
  •  
    درباره وبلاگ


    به وبلاگ من خوش آمدید
    آخرین مطالب
    پيوندها
    نويسندگان


    ورود اعضا:

    نام :
    وب :
    پیام :
    2+2=:
    (Refresh)

    <-PollName->

    <-PollItems->

    خبرنامه وب سایت:





    آمار وب سایت:  

    بازدید امروز : 4
    بازدید دیروز : 0
    بازدید هفته : 20
    بازدید ماه : 86
    بازدید کل : 46738
    تعداد مطالب : 161
    تعداد نظرات : 0
    تعداد آنلاین : 1



    تفریحی آموزشی اطلاعات عمومی
    هر چی می خوای هست...بیا نگاه کن بعدش عضو شو...




    ماهواره

     

     

    ماهواره مخابراتی ماهواره[۱]، یا قمر مصنوعی، به دستگاه‌های ساخت بشر گفته می‌شود که در مدارهایی در فضا به گرد زمین یا سیارات دیگر می‌چرخند.

    اهمیت ماهواره‌ها برای مخابرات و بررسی منابع زمینی و پژوهش و کاربردهای نظامی و جاسوسی روزافزون است. بخشی از پژوهشهای علمی و تخصصی که در آزمایشگاه‌های مستقر در فضا انجام می‌شود، هرگز نمی‌توانست روی کره زمین جنبه عملی به خود گیرد.

    نخستین ماهواره فضایی جهان اسپوتنیک-۱ (به معنی همسفر-۱ به زبان روسی) بود که در تاریخ ۱۲ مهر ۱۳۳۶ (۴ اکتبر ۱۹۵۷) به مدار زمین پرتاب شد. پرتاب اسپوتنیک-۱ به مدار زمین آغازگر عصر فضا و مسابقه فضایی شد.

    اولین ماهوارهٔ ایالات متحده برای تقویت کردن مخابرات "پروژهٔ اسکور" در سال ۱۹۵۸ بود که از یک نوار برای ضبط و پخش پیام‌های صوتی استفاده می‌کرد. این ماهواره برای پخش پیام تبریک کریسمس رئیس جمهور آمریکا "آیزن هاور" به سراسر دنیا استفاده می‌شد. در سال ۱۹۶۰ ناسا ماهوارهٔ "اکو" را پرتاب کرد. تل استار اولین ماهوارهٔ فعال مخابرهٔ مستقیم ماهواره‌ای تجاری بود. وابسته‌های به "ای تی اند تی"به عنوان بخشی از توافق چند ملیتی بین "ای تی اند تی"، آزمایشگاه‌های تلفن بل، ناسا، ادارهٔ پست عمومی بریتانیا و دفتر پست ملی فرانسه برای گسترش ارتباطات ماهواره‌ای، آن ماهواره را از "کیپ کارناوال" در ۱۰ ژوئیه ۱۹۶۲ توسط ناسا پرتاب کردند. اولین و مهم ترین برنامهٔ ماهواره‌های مخابراتی در تلفن بلند برد میان قاره‌ای بود. پیشرفت‌ها در کابل‌های مخابراتی زیردریایی با استفاده از فیبرهای نوری باعث کاهش استفاده از ماهواره‌ها برای تلفن‌های ثابت در اواخر قرن بیستم شد، ولی هنوز برخی اقلیم‌ها و یا قسمت‌هایی از برخی کشورها بودند که خطوط زمینی مخابرات در آنها اندک بود یا موجود نبود مانند قطب جنوب، به علاوهٔ بخش عظیمی از استرالیا، آمریکای جنوبی، آفریقا، کانادای شمالی، چین، روسیه و گرین لند. بعد از اینکه سرویس تلفن راه دور تجاری با استفاده از مخابرات ماهواره‌ای ایجاد شد، یک میزبان از دیگر ارتباطات راه دور تجاری با ماهواره‌های مشابه در سال ۱۹۷۹ شامل موبایل ها ی ماهواره‌ای، رادیوی ماهواره‌ای، تلویزیون ماهواره‌ای و دسترسی اینترنتی ماهوارهٔ تطبیق شد. اولین تطابق‌ها برای بیشتر سرویس‌ها در دههٔ ۱۹۹۰ اتفاق افتاد و درحالیکه قیمت گذاری برای کانال‌های تقویت کنندهٔ ماهواره‌ای ادامه می‌یافت به طور قابل توجهی افت کرد.[۲]

    محتویات

      [نهفتن

    کاربرد ماهواره‌ها[ویرایش]

    به سفینه‌ای گفته می‌شود که در مداری، به دور یک سیاره (معمولاً زمین) در حال گردش باشد.

    در عصری که ما در آن زندگی می‌کنیم، ماهواره و تکنولوژی وابسته به آن، آنچنان در تاروپود جوامع بشری نفوذ کرده و به پیش می‌تازد، که نقش تعیین کننده آن در سیر تحولات تمدن بشری، قابل توجه‌است.

    بخشی از تحقیقات و پژوهش‌های علمی - تخصصی، که در آزمایشگاه‌های مسقتر در فضا انجام می‌شود، هرگز نمی‌توانست روی کره زمین جنبه عملی به خود گیرد. این تحقیقات، که بسیار متعدد و متنوع است، در تخصص‌های پزشکی، داروسازی، مهندسی مواد، مهندسی ژنتیک و ده‌ها مورد دیگر، تا به حال دستاوردهای بسیار ارزنده‌ای را به جوامع بشری عرضه کرده‌است.

    ماهواره‌ها که در فضا درحال گردشند، می‌توانند اطلاعات باارزشی در اختیار انسان قرار دهند که منجر به تحولات شگرفی، در زمینه‌های گوناگون شود. ماهواره‌های کشف منابع زمینی، هواشناسی، مخابراتی، پژوهشی و نظامی از این نوع می‌باشند.

    تاریخچه[ویرایش]

    ظاهراً نخستین اشاره به ماهواره در ادبیات، نوشته‌ای از  است. او در سال ۱۸۶۹ در داستانی بنام «ماه آجری» از ماهواره‌ای حامل انسان نام برده که به دور زمین می‌گردد.

    ژول ورن نیز در داستان «میلیون‌های بگم» در سال ۱۸۷۹ از گلوله توپی نام می‌برد که بطور ناخواسته در مدار زمین به گردش درآمده‌است.

    کنستانتین تسیولکوفسکی نیز در رساله خود بنام «اکتشاف فضای کیهانی با وسائل عکس‌العملی» در میان انبوهی از اندیشه‌های نو در مورد فضانوردی، از ماهواره نیز نام می‌برد.

    شروع قرن بیستم

    در سال ۱۹۴۵ نویسنده مشهور بریتانیایی آرتور سی کلارک یکی از بزرگ‌ترین خالقان داستانهای علمی–تخیلی، برای اولین بار پیشنهاد قرار دادن یک ماهواره ارتباطی را در مدار ژئوسنکرون یا مدار کلارک که در فاصله تقریباً ۳۶۰۰۰ کیلومتری سطح زمین و بالای خط استوا قراردارد را جهت پوشش سیگنال‌های رادیویی و تلویزیونی داد. از این مدار امکان دسترسی به تقریباً ۴۰٪ سطح زمین وجود دارد.

    جنگ جهانی دوم

    ایده استفاده از ماهواره‌های ساخت دست بشر، برای اولین بار در پایان جنگ جهانی دوم بر سر زبان‌ها افتاد.

    رقابت فضایی

    نوشتار اصلی: رقابت فضایی

    اولین ماهواره مصنوعی، اسپوتنیک ۱ (Sputnik ۱) بود که توسط شوروی در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ شروع به کار کرد. که این باعث به راه افتادن یک رقابت فضایی بین شوروی و آمریکا شد. آمریکا نیز اولین ماهواره خود را در ۳۱ ژانویه ۱۹۵۸ به فضا پرتاب کرد. بزرگترین ماهواره مصنوعی که هم اکنون به دور زمین می‌چرخد ایستگاه بین‌المللی فضایی می‌باشد.

    نخستین پرتاب توسط کشور

    کشور

    سال پرتاب

    نخستین ماهواره

     اتحاد جماهیر شوروی (  روسیه)

    ۱۹۵۷

    اسپوتنیک ۱

     ایالات متحده آمریکا

    ۱۹۵۸

    اکسپلورر ۱

     فرانسه

    ۱۹۶۵

    آستریکس

     ژاپن

    ۱۹۷۰

     چین

    ۱۹۷۰

    ۱

     بریتانیا

    ۱۹۷۱

    ۳

     هند

    ۱۹۸۰

     اسرائیل

    ۱۹۸۸

    اوفک-۱

     اوکراین

    ۱۹۹۵

    سیچ-۱

     ایران

    ۲۰۰۹

    امید ۱

    وضعیت ماهواره و زمین[ویرایش]

    ماهواره‌ای که در مدار ژئوسنکرون و در بالای خط استوا و هماهنگ با سرعت زمین و با زاویه‌ای ثابت، حرکت می‌کند، قسمت مشخصی از سطح زمین را بطور ثابت پوشش می‌دهد، و از یک ایستگاه زمینی نیز بصورت یک نقطه ثابت، قابل رویت است.

    ماه، خورشید، و دیگر ستارگان و سیارات منظومه شمسی باعث تاثیر گذاری بروی ماهواره در مدار خود می‌شود که احتمال جابجایی از مکان خود را دارد. برای جلوگیری از این مسیله، موتورهای مخصوصی که بوسیله ایستگاه‌های زمینی کنترل می‌شوند، کمک می‌کنند که ماهواره‌ها در مکان خود ثابت باقی بمانند.

    ارتباط با زمین[ویرایش]

    جهت برقراری ارتباط از یک ایستگاه زمینی، معمولاً احتیاج به یک دیش بزرگ که بنام Uplink Antenna معروف است، می‌باشد و باعث تمرکز اطلاعات ارسالی به ماهواره می‌شود.

    در ارتباط بین ماهواره و ایستگاه زمینی معمولاً از دو نوع موج و فرکانس متفاوت استفاده می‌شود. یکی برای Uplink و دیگری برای Downlink. دیش نصب شده بروی ماهواره، سیگنال ارسالی ازایستگاه زمینی را دریافت کرده و به یک دستگاه گیرنده می‌رساند و پس از یک سری پردازش، به فرستنده ماهواره انتقال می‌دهد و از طریق آنتن فرستنده ماهواره، مجدداً به سمت زمین باز تابش داده می‌شود.

    امواج ارسالی

    سیگنال ارسالی به سطح زمین، بوسیله دیش‌های معمولی، دریافت و جمع آوری شده و به دستگاه گیرنده ماهواره، از طریق ال ان بی، انتقال پیدا می‌کند. قدرت سیگنال دریافتی بر روی زمین، نسبت به فاصله و زاویه و... ماهواره و نقطه گیرندگی، متفاوت بوده و بصورت یک الگوی خاص به نام سایه ماهواره یا footprint معرفی می‌شود.

    همیشه قدرت سیگنال ماهواره در مرکز سایه، بیشترین مقدار را دارا می‌باشد و در گوشه‌ها، از کمترین مقدار، برخوردار است. توجه به این نکته لازم است که دریافت سیگنال در خارج از سایه، احتیاج به دیش‌های بزرگ تر، دارد. امواج سانتی متری، جهت ارسال سیگنال ماهواره به زمین، مورد استفاده قرار می‌گیرد که محدوده فرکانسی آنها بین ۳-۳۰ MHz می‌باشد.

    دلیل اصلی استفاده از این امواج رادیویی کوتاه، انتشار راحت امواج و تاثیرات کم نویز و مزاحمت‌های فرکانسی است. البته فرکانسهای بالاتر از ۱۵ Ghz، بصورت وحشتناکی بوسیله اکسیژن هوا و بخار آب تضعیف می‌گردند.

    ماهواره‌ها، سیگنالهای ارسالی خود را بصورت قطبی و با دو حالت افقی و عمودی ارسال می‌کنند و گاهی اوقات نیز، بصورت دورانی، چپ گرد و راست گرد. در سیستمهای دیجیتال، امکان ارسال دیتا و چندین شبکه تلویزیونی و رادیویی بروی یک فرکانس وجود دارد.

    انواع ماهواره[ویرایش]

    ماهواره ضد سلاح

    ماهواره ضد سلاح، که بعضی مواقع ماهواره‌های کشنده نیز خوانده می‌شوند، ماهواره‌هایی هستند که برای خراب کردن ماهواره‌های دشمن و دیگر سلاح‌های مداری و اهداف دیگر طراحی شده‌اند. که هم آمریکا و هم روسیه، از این نوع ماهواره، در اختیار دارند.

    ماهواره‌های ستاره‌شناختی

    ماهواره‌های ستاره‌شناختی که برای مشاهده فاصله سیاره‌ها وکهکشان‌ها و دیگر اشیای خارجی فضا، استفاده می‌شود.

    ماهواره‌های زیستی

    ماهواره‌های زیستی، ماهواره‌هایی هستند که برای حمل ارگانیسم‌های زنده، طراحی شده‌اند. عموماً برای آزمایش‌های علمی استفاده می‌شوند.

    ماهواره‌های مخابراتی

    ماهواره‌های مخابراتی، ماهواره‌هایی هستند که برای اهداف ارتباط راه دور، در فضا قرار گرفته‌اند. ماهواره‌های مخابراتی مدرن، نوعاً از مدارهای زمین‌همگام، مولنیا (Molniya) و پایین‌زمینی استفاده می‌کنند.

    ماهواره‌های مینیاتوری

    ماهواره‌های مینیاتوری، ماهواره‌هایی هستند که دارای وزن کم و سایز کوچک، به طور غیر عادی می‌باشند. طبقه بندی جدیدی که برای گروه بندی این ماهواره‌ها استفاده می‌شود، عبارت است از:

    • ماهواره‌های کوچک (۵۰۰-۲۰۰ کیلوگرم)
    • ماهواره‌های میکرو (زیر ۲۰۰ کیلوگرم)
    • ماهواره‌های نانو (زیر ۱۰ کیلوگرم)

    ماهواره‌های هدایت‌کننده

    ماهواره‌هایی هستند که از پخش کردن سیگنال‌های رادیویی استفاده می‌کنند تا دریافت کننده‌های موبایل را در زمین فعال نمایند تا مکان دقیق آن‌ها مشخص شود.

    ماهواره‌های اکتشافی

    ماهواره‌های مشاهداتی زمین یا ماهواره‌های مخابراتی می‌باشند، که برای کاربردهای نظامی و جاسوسی مستقر شده‌اند.

    ماهواره‌های زمین‌شناسی

    ماهواره‌های زمین‌شناسی، ماهواره‌هایی هستند که برای نظارت بر محیط، هواشناسی و ساختن نقشه استفاده می‌شوند.

    ماهواره‌های تتر

    ماهواره‌هایی هستند که به وسیله یک کابل که به آنها تتر (افسار) می‌گویند، به ماهواره‌های دیگر وصل می‌شوند.

    ماهواره‌های هواشناسی

    ماهواره‌های هواشناسی، که به طور ابتدایی برای نشان دادن آب و هوای کره زمین به کار می‌روند.

    ایستگاه فضایی[ویرایش]

    نوشتار اصلی: ایستگاه فضایی

    ایستگاه فضایی، یک ساختار ساخته دست بشر می‌باشد که برای زندگی انسان در فضای خارج طراحی شده‌است. یک ایستگاه فضایی از انواع فضاپیماها به وسیله نقصش در نیرو محرکه زیاد یا امکانات بر زمین نشستن، متمایز می‌شود. به جای موتورهای دیگر به عنوان جا به جایی به و از ایستگاه استفاده می‌شود.

    ایستگاه‌های فضایی برای باقی‌ماندن در مدار برای مدت کوتاهی طراحی شده‌اند، برای قسمتی از هفته یا ماه یا حتی سال.

    مدار ماهواره‌ها[ویرایش]

    نوشتار اصلی: مدار (سیاره)

    ماهواره در یک مسیر بسته که آن را مدار ماهواره می‌نامند، به دور زمین در گردش است. این مسیر ممکن است دایره‌ای یا بیضی شکل باشد و مرکز زمین در مرکز این مسیر یا در یکی از کانون‌های بیضی آن قرار دارد. ماهواره درصورتی که تحت تاثیر نیروهای گرانشی دیگری قرارنگیرد، همواره درصفحه‌ای به نام صفحه مداری به گردش خود به دور زمین ادامه می‌دهد. حرکت این صفحه مداری به پریود مدار و زاویه صفحه با صفحه استوا بستگی دارد. اگر این زاویه صفر باشد، صفحه مداری منطبق بر صفحه استوایی زمین می‌شود.

    عموماً ماهواره‌ها بروی چهار نوع مدار که بستگی به نوع کاربرد ماهواره دارد، قرار می‌گیرند:

    • مدار پائین زمین
    • مدار قطبی
    • مدار زمین‌ایست
    • مدار بیضوی

    ماهواره‌های مدار پائین زمین[ویرایش]

    به ماهواره‌هایی که در فاصله نسبتاً کمی از سطح زمین قرار دارند، ماهواره‌های مدار پائین زمین گفته می‌شود. بیشترین ارتفاع این نوع ماهواره‌ها از سطح زمین بین ۳۲۰ تا ۸۰۰ کیلومتر است. مسیر حرکت این ماهواره‌ها از غرب به شرق و همجهت با دوران زمین بدور خود است.

    بدلیل نزدیکی فاصله این نوع ماهواره‌ها از سطح زمین، سرعت حرکت این ماهواره‌ها خیلی بیشتر از سرعت دوران زمین بدور خود است.

    گاهی سرعت این نوع ماهواره‌ها به ۲۷٬۳۵۹ کیلومتر در ساعت نیز می‌رسد. با این سرعت، این نوع از ماهواره‌ها می‌توانند در هر ۹۰ دقیقه، یک دور کامل بدور زمین بگردند.

    برخی از ماهواره‌های هواشناسی، ماهواره‌های سنجش از دور و ماهواره‌های جاسوسی از این نوع‌اند.

    ماهواره‌های مدار قطبی[ویرایش]

    ماهواره‌های مدار قطبی به نوعی از ماهواره‌هایی گفته می‌شود که مسیر مدار حرکت آنها عمود بر خط استوا و مسیر دوران از قطبهای شمال و جنوب می‌گذرد. بعضی از ماهواره‌های هواشناسی، ماهواره‌های سنجش از دور و ماهواره‌های جاسوسی از این نوع‌اند.

    ماهواره‌های مدار زمین‌ایست[ویرایش]

     

     

    چرخش ماهواره به دور زمین

    این در حالت کلی بروی مدار زمین‌ایست و بر بالای خط استوا، در فاصله ۳۵۸۷۰ کیلومتری از سطح زمین قرار داند.

    این نوع ماهواره‌ها در مکانی ثابت نسبت به زمین قرار دارند و هم‌فاز با دوران زمین بدور خود، می‌گردند و بدلیل همین ثبات دارای سایه‌ای ثابت (معروف به «جای‌پا») بر زمین هستند.

    به مدار زمین‌هم‌زمان مدار زمین‌ایست و یا مدار کلارک نیز گفته می‌شود.

    تمام ماهواره‌های مخابراتی و تلویزیونی از این نوع هستند.

    ماهواره‌های مدار بیضوی[ویرایش]

    این ماهواره‌ها دارای مداری بیضوی هستند. دو نقطه مهم از مدار این ماهواره‌ها نقطه اوج و نقطه حضیض آنها است:

    • قسمتی که به سطح زمین نزدیک می‌شوند به نام نقطه حضیض نامیده می‌شود.
    • قسمتی که از سطح زمین دور می‌شود به نام نقطه اوج نامیده می‌شود.

    مسیر حرکت و دوران این نوع ماهواره مانند ماهواره‌های قطبی از سمت شمال به جنوب است. چون اکثر ماهواره‌های مخابراتی در مدار زمین‌ایست قرار گرفته‌اند، این ماهواره‌ها هیچ پوششی بروی قطب‌های شمال و جنوب ندارند. به همین دلیل و جهت پوشش قطب‌ها از ماهواره‌های مدار قطبی استفاده می‌شود. در واقع این نوع از ماهواره‌ها شمالی‌ترین و جنوبی‌ترین قسمت نیمکره‌ها را پوشش می‌دهند.

     



    چهار شنبه 10 ارديبهشت 1393برچسب:علاقه مندان به نجوم,,,, :: 19:57 ::  نويسنده : Amirezraeel

    ناسا... این مطلب برای دوستداران نجوم عین خودم هست................

    مختصات۳۸°۵۲′۵۹″ شمالی ۷۷°۰′۵۹″ غربی                                                      

     

    ناسا
    NASA

     

    مهر ناسا

     

    نشان ناسا

    اطلاعات کلی سازمان

    بنیادگذاری

    ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۸[۱]

    سازمان پیش

    کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا (ناکا)[۲]

    حوزهٔ قدرت

    نظام فدرالی ایالات متحده آمریکا

    ستاد

    واشینگتن، دی. سی.
    ۳۸°۵۲′۵۹″ شمالی ۷۷°۰′۵۹″ غربی

    شعار

    برای منفعت همگانی[۳]

    کارمندان

    ۱۸٬۰۰۰+ (۱ اکتبر ۲۰۱۳)[۴]

    بودجهٔ سالانه

    ۱۹٬۷۶۸ میلیون دلار آمریکا (۲۰۱۳)[۵]

    مجریان سازمان

    چارلز بولدن، مدیر ناسا[۶]
    لری گارور، معاون مدیر ناسا[۷]

    وبگاه

    nasa.gov

    ادارهٔ ملی هوانوردی و فضایی (به انگلیسیNational Aeronautics and Space Administration) یا سازمان ملی هوانوردی و فضایی(به انگلیسیNational Aeronautics and Space Agency) به اختصار ناسا (به انگلیسیNASA) سازمان فضایی ملی ایالات متحدهٔ آمریکااست. در زمان جنگ سرد و پس از پرتاب ماهوارهٔ اسپوتنیک-۱ توسط اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به فضا، آمریکا به فکر ایجاد سازمان فضایی ملی خود افتاد و ناسا در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۵۸ با امضای رئیس‌جمهور وقت دوایت آیزنهاور جای کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا (ناکا) را گرفت و بنیادگذاری‌شد. توماس کیت گلنان به عنوان نخستین مدیر ناسا و هیو لاتیمر درایدن به عنوان معاون او برگزیده‌شد و فعالیت رسمی ناسا از ۱ اکتبر ۱۹۵۸ آغاز شد. نخستین ماهوارهٔ فضایی ناسا نیز اکسپلورر ۱ بود.

    ناسا کار خود را با نورث امریکن ایکس-۱۵ آغاز شد و هشت خلبان در این پروژه توانستند خود را به زیر مدار زمین برسانند. در ۱۲ آوریل ۱۹۶۲،یوری گاگارین اهل شوروی با فضاپیمای وستوک-۱ به فضا پرتاب‌شد و تبدیل به نخستین انسان فضانورد جهان شد. حدود یک ماه بعد در ۵ مه،آلن شپارد با مرکوری-رادستون ۳ از پروژهٔ مرکوری به فضا پرتاب‌شد و تبدیل به نخستین فضانورد آمریکایی شد. در ۲۰ فوریهٔ ۱۹۶۲، جان گلن بامرکوری-اطلس ۶ به فضا پرتاب‌شد و در کمتر از ۵ ساعت، ۳ بار پیرامون کرهٔ زمین گردید و تبدیل به نخستین آمریکایی شد که پیرامون زمین می‌گردد. پروژهٔ جمینای نیز دستاوردهایی مانند نخستین مانور مداری، اتصال و پهلوگیری فضاپیما و نخستین راهپیمایی فضایی آمریکا به همراه داشت.

    پس از پروژهٔ جمینای، ناسا پروژهٔ آپولو را ساخت که این پروژه یکی از شناخته‌شده‌ترین پروژه‌های علمی تاریخ آمریکا و جهان بوده‌است. در ۲۱ ژوئیهٔ ۱۹۶۹، نیل آرمسترانگ و باز آلدرین در طول مأموریت آپولو ۱۱ بر کرهٔ ماه گام نهادند و تبدیل به نخستین انسان‌هایی شدند که بر ماه گام می‌نهند. طی پروژهٔ آپولو، ۱۲ مرد بر ماه گام نهادند. پس از مأموریت آپولو ۱۷ که بازپسین سفر بشر به ماه بود، دیگر پای هیچ انسانی به ماه نرسید. اسکای‌لب نخستین ایستگاه فضایی آمریکا بود و ایستگاهی ملی بود. در سال ۱۹۷۵، ناسا و سازمان فضایی فدرال روسیه پروژه‌ای مشترک به نام پروژهٔ آزمایشی آپولو–سایوز انجام‌دادند که این پروژه نخستین مأموریت فضایی بین‌المللی بود. از سال ۱۹۸۱ تا ۲۰۱۱، ناسا پروژه‌ای به نام برنامه شاتل‌های فضایی را اجرا کرد و این پروژه شامل ۱۳۵ پرواز فضایی بود و فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا را به همراه داشت. ناسا در ایستگاه فضایی بین‌المللی مشارکت دارد. به غیر از ناسا، ۱۵ عضو دیگر که ۱۱ عضو از آن‌ها اعضای سازمان فضایی اروپا هستند، در این پروژهٔ بین‌المللی مشارکت دارند. علاوه بر فضاپیماهای سرنشین‌دار، ناسا فضاپیماهای بدون سرنشینی را نیز مانند نیوهورایزنز و مریخ‌نورد کنجکاوی به فضا پرتاب کرده‌است.

    مدیر ناسا بالاترین شخص تصمیم‌گیرندهٔ این سازمان است. مدیر کنونی ناسا چارلز بولدن و معاون او لری گارور است. ناسا دارای ۱۲ مرکز مانندمرکز فرماندهی ناسا و مرکز پژوهشی ایمز است. میزان بودجهٔ سالانهٔ ناسا سیر صعودی دارد. درصد این بودجه از بودجهٔ نظام فدرالی ایالات متحدهٔ آمریکا در سال ۱۹۶۶ به اوج خود و به عدد ۴٫۴۱ رسید.

    محتویات

      [نهفتن

    بنیادگذاری سازمان[ویرایش]

     

     

    توماس کیت گلنان در ۱۹ اوت ۱۹۵۸ به عنوان نخستین مدیر ناسا برگزیده‌شد.

    نیروی محرکه‌ای که آمریکا را به سمت تشکیل ناسا هول‌داد، پرتاب ماهوارهٔ اسپوتنیک-۱ در ۴ اکتبر ۱۹۵۷ به فضا بود. در آن زمان کشورها (آمریکا، روسیه و هم‌پیمانان هر دو کشور) درگیر جنگ سرد و در آرزوی برتری جهانی نسبت به کشور دیگر بودند. پرتاب اسپوتنیک-۱ و مسائلی دیگر منجر شد که آمریکا به فکر ایجاد سازمانی مانند بنیاد ملی علوم، کمیسیون انرژی اتمی ایالات متحده آمریکا و کمیتهٔ رایزنی ملی هوانوردی آمریکا بیفتد. در ۲۵ نوامبر ۱۹۵۷، سناتورلیندون بینز جانسون جلساتی مبنی بر فضانوردی و فعالیت‌های موشکی آغاز کرد. این جلسات منجر شد که مجلس سنای ایالات متحده آمریکا در ۶ فوریهٔ ۱۹۵۸ کمیته‌ای در مورد فضا و هوانوردی و با هدف تشکیل یک سازمان فضایی به ریاست لیندون جانسون تشکیل‌دهد. از سوی دیگر، کنگره ایالات متحده آمریکا قصد داشت که جان ویلیام مک‌کورمک را به ریاست سازمان فضایی آمریکا برساند.[۱]

    در ۲ آوریل ۱۹۵۹، رئیس‌جمهور وقت دوایت آیزنهاور پیش‌نویس قانون تأسیس «سازمان ملی هوانوردی و فضایی» (به انگلیسیNational Aeronautics and Space Agency) را به کنگره آمریکا فرستاد. اما این نام به دستور آیلین گالووی به «مدیریت ملی هوانوردی و فضایی» (به انگلیسیNational Aeronautics and Space Administration) تغییر یافت. آیلین گالووی بر این باور بود که بسیاری از سازمان‌ها به مدیر نیاز دارند و واگذار کردن این سازمان به یک «مدیر» و تغییر نام به «مدیریت» می‌تواند قدرت بیشتری به مدیر سازمان بدهد. کنگره آمریکا پس از جلسات بهار سال ۱۹۵۸، قانون تأسیس سازمان را به تصویب رساند و رئیس‌جمهور آیزنهاور قانون تأسیس این سازمان را در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۵۹ امضا کرد. با این که پنداشته می‌شد که هیو لاتیمر درایدن (رئیس سازمان رایزنی ملی هوانوردی آمریکا) به عنوان مدیر ناسا منصوب خواهد شد، اما سه هفته بعد در ۱۹ اوت ۱۹۵۸، توماس کیت گلنان به عنوان مدیر ناسا و هیو لاتیمر درایدن به عنوان معاون مدیر ناسا برگزیده‌شدند و در کاخ سفید سوگند یاد کردند. سرانجام فعالیت رسمی ناسا در ۱ اکتبر ۱۹۵۸ آغاز شد.[۱]

    پروازهای فضایی[ویرایش]

    نورث امریکن ایکس-۱۵ (۱۹۶۸-۱۹۵۹)[ویرایش]

    نوشتار اصلی: نورث امریکن ایکس-۱۵

     

     

    نیل آرمسترانگ، خلبان نورث امریکن ایکس-۱۵ کنار هواپیما ایستاده‌است.[۸]

    نورث امریکن ایکس-۱۵ هواپیمایی آزمایشی بود که بدنهٔ آن از تیتانیم سیاه ساخته شده‌بود. نوار زرد رنگ ناسا روی دم آن و ستاره و میله‌های ملی ایالات متحده آمریکا روی بال‌های آن وجود داشت و نام نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (به انگلیسیU.S. AIR FORCE) در دو طرف بدنهٔ آن نوشته شده‌بود. این هواپیما در سال ۱۹۵۹ توسط نورث امریکن اوییشن ساخته‌شد. پهنا و ارتفاع آن به ترتیب ۱۵/۵ متر (۵۱ فوت) و ۴ متر (۱۳ فوت) و هم‌چنین پهنای بال آن ۶/۷ متر (۲۲ فوت) و وزن ناخالص آن ۱۷٬۲۳۷ کیلوگرم (۳۸٬۰۰۰ پوند) بود.[۸]

    هشت خلبان از دوازده خلبان این هواپیما توانستند خود را به فضای زیر مدار زمین برسانند و با سرعت بیش از ۶ ماخ پرواز کنند.[۹] ایکس-۱۵ نخستینوسیلهٔ نقلیه‌ای بود که توانست با سرعت مافوق صوت (بیشتر از ۵ ماخ) پرواز کند. این هواپیما پنجمین وسیلهٔ نقلیهٔ سریع با بیش‌ترین سرعت آن ۷٬۲۷۴ کیلومتر بر ساعت (۴٬۵۲۰ مایل بر ساعت) است و تا ارتفاع ۱۰۸ کیلومتر (۶۷ مایل) بالاتر از سطح زمین رسیده‌است.[۱۰] ایکس-۱۵ اکنون در موزهٔ ملی هوافضای اسمیتسونین در واشینگتن، دی. سی. قرار دارد.[۸]

    پروژهٔ مرکوری (۱۹۶۳-۱۹۵۹)[ویرایش]

    نوشتار اصلی: برنامه فضایی مرکوری

     

     

    پرتاب فضاپیمای مرکوری-رادستون ۳ که آلن شپارد را به فضا برد. (۵ مه ۱۹۶۱)

    پروژهٔ مرکوری نخستین مأموریت فضایی سرنشین‌دار ناسا بود.[۱۱][۱۲] پروازهای فضایی مرکوری به طور کلی شامل دو دسته بود: «فضاپیماهای رادستون» برای پروازهای زیر مداری و «فضاپیماهای اطلس» برای پروازهای مداری طراحی شده‌بودند.[۱۳] در آن زمان، رقابت فضایی میان ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود.[۱۴] در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱، یوری گاگارین با فضاپیمای وستوک-۱ به فضا پرتاب‌شد و تبدیل به نخستین انسانی شد که به مدار زمین رسیده‌است.[۱۵] تنها حدود یک ماه بعد در ۵ مه، آلن شپارد با فضاپیمای مرکوری-رادستون ۳ به فضا پرتاب‌شد و به ارتفاع ۱۸۷ کیلومتر (۱۱۶ مایل) رسید و حدود ۱۵ دقیقه در فضا پرواز کرد و تبدیل به نخستین آمریکایی شد که به فضا رسیده‌است.[۱۴]

    در ۲۰ فوریهٔ ۱۹۶۲، جان گلن با فضاپیمای مرکوری-اطلس ۶ به فضا پرتاب‌شد و ۲۶۵ کیلومتر از سطح زمین فاصله گرفت. او در کمتر از پنج ساعت، سه بار با فضاپیما پیرامون زمین گردید و تبدیل به نخستین آمریکایی شد که پیرامون زمین می‌گردد. با این پرواز فضایی، پروژهٔ مرکوری به هدف اصلی خود، یعنی پرواز مداری رسید.[۱۶]

    پروژهٔ سوها (۱۹۶۶-۱۹۶۲)[ویرایش]

    نوشتار اصلی: پروژه جمینای

     

     

    ادوارد هیگینز ویت در حال راهپیمایی فضایی، جمینای ۴

    جمینای یکی از پروژه‌های ناسا بود که هدف اصلی آن آزمودن تجهیزات و روش‌های مأموریت و آموزش فضانوردان برای مأموریت‌های آیندهٔ پلوتو بود. از اهداف کلی این پروژه می‌توان به پروازهای طولانی مدت (از ۵ تا ساعت تا ۱۴ روز)، آزمایش توانایی مانور فضاپیما، اتصال و پهلوگیری فضاپیماها در مدار زمین و آزمودن عملیات فضایی خارج از فضاپیما اشاره نمود. این پروژه که پل ارتباطی میان پروژه‌های مرکوری و آپولو بود، شامل ۱۲ فضاپیما می‌شد که ۲ تا از آن‌ها بدون سرنشین بود. برای این پروژه حدود ۱/۲۸ میلیارد دلار هزینه‌شد.[۱۷]

    جمینای ۳ که حامل دو فضانورد به نام‌های گاس گریسوم و جان یانگ بود، نخستین فضاپیمایی بود که مانور مداری انجام‌داد. علاوه بر این، جمینای ۳ نخستین فضاپیمای سرنشین‌دار جمینای بود.[۱۸] جیمز مک‌دیویت و ادوارد هیگینز ویت که فضانوردان جمینای ۴ (پرتاب: ۳ ژوئن ۱۹۶۵، فرود: ۷ ژوئن ۱۹۶۵) بودند، نخستین راهپیمایی فضایی آمریکا را انجام‌دادند.[۱۹] در حالی که پیش از آن در ۱۸ مارس ۱۹۶۵، فضاپیمای وسخود-۲ به فرماندهی پاول بلیایف و خلبانی الکسی لئونوف به فضا پرتاب‌شد و لئونوف به مدت ۱۰ دقیقه راهپیمایی فضایی کرد و نخستین راهپیمایی فضایی بشر به وقوع پیوست.[۲۰]

    پروژهٔ آپولو (۱۹۷۲-۱۹۶۱)[ویرایش]

    نوشتار اصلی: برنامه فضایی آپولو

    جستار وابسته: نظریه‌های توطئه فرود بر ماه

     

     

    مقایسهٔ موشک‌ها و فضاپیماهای آپولو (بزرگ‌ترین)، جمینای (اندازهٔ میانی) و مرکوری (کوچک‌ترین)

    پروژهٔ آپولو یکی از معروف‌ترین مأموریت‌های علمی تاریخ آمریکا و جهان بود که طی آن ۱۲ انسان با ۶ فضاپیما (آپولو ۱۱نیل آرمسترانگ و باز آلدرین، آپولو ۱۲:پیت کنراد و آلن بین، آپولو ۱۴آلن شپارد و ادگار میچل، آپولو ۱۵دیوید اسکات و جیمز بنسن اروین، آپولو ۱۶جان یانگ و چارلز دوک، آپولو ۱۷یوجین کرنانو هریسون اشمیت) بر کرهٔ ماه گام نهادند. همهٔ فضاپیماهای این پروژه با موشک ساترن ۵ از پایگاه فضایی کندی به فضا پرتاب می‌شدند. این ۱۲ مرد که میان سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲ بر ماه گام نهادند، بیش از ۱/۳ تُن از سنگ‌های ماه را به زمین آوردند. در طول این پروژه، ابتدا طی ۲٫۵ دقیقه، فشاری ۷٫۶ میلیون پوندی بر فضاپیما وارد می‌شد تا فضاپیما با سرعت ۹٬۶۰۰ کیلومتر بر ساعت (۶٬۰۰۰ مایل بر ساعت)، ۶۵ کیلومتر (۴۰ مایل) از سطح دریا فاصله بگیرد. هزینهٔ پروژهٔ آپولو در کل ۲۰٬۴۴۳٬۶۰۰٬۰۰۰ دلار بود.[۲۲]

     

     

    نگاره‌ای تاریخی از باز آلدرین در سطح ماه طی مأموریت آپولو ۱۱. بر روی کلاه شیشه‌ای او نیل آرمسترانگ دیده می‌شود.

    آپولو ۸ دومین پرواز سرنشین‌دار آپولو و نخستین پرواز آپولو با استفاده از موشک ساترن بود. این مأموریت نخستین مأموریت فضایی در نزدیکی ماه و ادامهٔ برنامهٔ توسعهٔ قابلیت فرود بر ماه بود.[۲۳] سرانجام، فضاپیمای آپولو ۱۱ در ۲۰ ژوئیهٔ ۱۹۶۹ بر کرهٔ ماه فرود آمد. آپولو ۱۱ پیش از فرود بر ماه، جدا شد و آرمسترانگ و آلدرین درون گردونهٔ ماه‌نشین آپولو رفتند و مایکل کالینز درون گردونهٔ فرماندهی و خدمات آپولو ماند و پایش به ماه نرسید.[۲۴] سپس در ۲۱ ژوئیهٔ ۱۹۶۹، آرمسترانگ برای نخستین بار بر کرهٔ ماه گام نهاد و پس از او آلدرین بر این کره گام نهاد و آرمسترانگ و آلدرین به ترتیب نخستین انسان‌هایی شدند که بر ماه گام می‌گذارند.[۲۵]

    آپولو ۱۲ نیز مانند آپولو ۱۱ موفقیت‌آمیز بود و طی آن پیت کنراد و آلن بین بر ماه گام نهادند.[۲۶] اما آپولو ۱۳ که حامل سه فضانورد به نام‌های جیم لوول، جک اسویگرت و کن متینگلی بود، نتوانست به ماه برسد. فضانوردان در شب ۱۳ آوریل در حالی که ۳۲۲٬۰۰۰ کیلومتر (۲۰۰٬۰۰۰ مایل) از زمین فاصله داشتند و در نزدیکی کرهٔ ماه بودند، فضاپیما هشدار داد که فشار مخزن هیدروژن کم است. سرانجام فضانوردان وادار شدند که به کرهٔ زمین بازگردند.[۲۷] اما مأموریت‌های بعدی آپولو از آپولو ۱۴ تا آپولو ۱۷ همگی موفقیت‌آمیز بودند و در این ۴ مأموریت، ۸ نفر بر ماه گام نهادند. مأموریت‌های آپولو ۱۵، ۱۶ و ۱۷ اطلاعات مهمی دربارهٔ ویژگی‌های زمین‌شناسی ارائه کردند و این اطلاعات موجب شکل‌گیری نظریه‌هایی دربارهٔ تشکیل هسته، گوشته و پوستهٔ کرهٔ ماه شد. آپولو ۱۱ ششمین و بازپسین باری بود که در طول آن انسان بر ماه گام نهاد و پس از آن، تاکنون گام هیچ انسان دیگری به ماه نرسیده‌است.[۲۲]

    اسکای‌لب (۱۹۷۹-۱۹۶۵)[ویرایش]

    نوشتار اصلی: اسکای‌لب

     

     

    اسکای‌لب بر فراز زمین در سال ۱۹۷۴

    اسکای‌لب نخستین ایستگاه فضایی آمریکا بود. این مدارگرد بزرگ بدون سرنشین که بالای آخرین موشک ساترن ۵ ناسا نصب شده‌بود، در ۱۴ مه ۱۹۷۳ به فضا پرتاب‌شد. نخستین بار سه سرنشین پروژهٔ آپولو درون این ایستگاه فضایی، آزمایش‌های علمی پیشگامانه‌ای (حدود ۳۰۰ آزمایش) به مدت ۱۷۱ روز از ماه مه ۱۹۷۳ تا فوریهٔ ۱۹۷۴ انجام‌دادند. این پروژه راه را برای پروازهای طولانی‌مدت بشر و طراحی و پرتاب ایستگاه فضایی بین‌المللی هموار کرد. درون اسکای‌لب به اندازهٔ یک خانهٔ سه خوابه و بسیار بزرگ‌تر از کپسول کوچک آپولو بود. پهنای این ایستگاه ۲۶/۳ متر (۸۶/۳ فوت) و قطر آن ۷/۴ متر (۲۴/۳ فوت) بود و وزن آن ۷۷ تُن (۱۶۹٬۹۵۰ پوند) بود.[۲۸]

    دومین گروه فضانوردان اسکای‌لب به رهبری آلن بین که پیش از آن بر ماه گام نهاده‌بود، به این ایستگاه رفتند. به غیر از دو گروه نخست و دوم، گروه سوم فضانوردان نیز به اسکای‌لب رفتند و این پروژه در کل سه گروه فضانورد داشت. سرانجام در ۱۱ ژوئیهٔ ۱۹۷۹، اسکای‌لب دچار یک مشکل شد و ناسا کوشید تا به بهترین شکل اسکای‌لب را روی زمین فرود بیاورد. اما در اثر یک اشتباه ریاضیاتی، قطعات اسکای‌لب در استرالیا سقوط‌کرد، اما هیچ کسی آسیب ندید. پایان کار اسکای‌لب موجب توقف ناسا در پروازهای فضایی طولانی‌مدت شد.[۲۹]

    پروژهٔ آزمایشی آپولو–سایوز (۱۹۷۵-۱۹۷۲)[ویرایش]

    نوشتار اصلی: دوستاران نجوم ناسا,

    :: 1:28 ::  نويسنده : Amirezraeel

    "

    استخاره با قرآن کریم
    دریافت کد استخاره آنلاین

    صفحه قبل 1 صفحه بعد